‘Kalabalığın arasında yalnızlığın acısı ve zulmü hiç gözükmez’
YAZAR | NEVZAT ONMUŞ
Mey Ziyade Aşkı öğrenecek bu çocuklar sevgili! Hangi yüreğe kulak versem bu sıra, çöle kesmiş mecnundur. Gürül gürül hüzündür ferhat’ın açtığı kanaldan akan.Sorma bu çocuklara aşkı sevgili!Sorma niçin, sorma nasıl, sorma neden ve ne kadar aşkları. Şüphe aşkı yıpratır sevgili. Tarif etmez aşkı, tahrif eder. Bilirler tahrif tarihin en kadim hasmıdır ve bilirler yasak meyvesidir şüphe aşkın.Çünkü onlar sevgiliyi veremli bir şiir gibi severler. Bilinsin nedeni, bilinsin niçini ve bilinsin nasıl ve ne kadarı yoktur aşklarının, sadece hüznü vardır. Ve hüzün gözlerinde, ap ak kar üstünde, namlu ucunda, kınalı ayakları bir keklik gibi durur.Onlar sadece severler sevgiliyi, severler aşkın kendisini, hüznü severler ve sadece öylesine severler sevgiliyi.Çünkü öylesine aç, öylesine susuz, öylesine ülserli, öylesine veremlidirler.Sevgilinin sûreti dağ gibi oturur gözlerine.
Her aşık gözlerinde sevgilinin, bir yusuf büyütür şefkatle. Hüzündür yusuf’un yüzündeki aydınlık, züleyha’ya aşkı öğretendir hüzün.Araya girdi aşık; saçı sakalı karmakarışıktı, toz içindeydi üstü başı, gözleri dolu doluydu. Bağırdı yırtılırcasına boğazı, avazı çıktığınca, gündüzün ve kentin ortasında yüzlerine karşı insanların savurdu sözlerini, mermi gibi;”Gözlerin yine eylül kokuyordu sevgili! Al bu yüreği al sür gözlerine, yusuf’tan belle. Tarih yazsın yusuf, yusuf’u tarih yazsın.”Sustu sonra, çekip gitti sessizce, ardına bakmadı. İnsanlar durdu, zaman durdu bir an, birkaç saniye. “Meczuptur” dediler. İşlerine devam ettiler. Belli ki kaskatıydı yürekleri, belli ki aşksızdılar.Aşkı öğrenecek bu çocuklar sevgili!Bilirler başka bir dünyanın meyvesidir vuslat.”Acı çekmek ruhun fiyakasıdır”. Şair sözü doğrudur bilirler. Hüsn-ü aşktır, eyyûp dergâhında hüzn-ü aşk, sevgiliye götürür bilirler. Ve bilirler en çok aşktır serveti süleyman’ın.
