” Ve sevgi yüksek sesle konuşmak ister” İ. Abdulkuddüs
YAZAR | NEVZAT ONMUŞ
Yüreğinle konuş benimle Asi Kız! Gözlerinle konuş benimle. Benimle kitabın ortasından işte böyle konuş. Ne çok şey söylüyorsun, ne güzel söylüyorsun Asi Kız!Cesaret, onur ve vakarın ve kararlılığın en koyusundan, bir martı çığlığı gibi ağır, yıldızlı bir gece kadar geniş yüreği, bir üveyik uysallığında ve evcil düşlerin sesi. Karanlığın nemrut suratına okkalı bir tokat gibi inen, bir kurşun gibi hazneye sürülen sözlerin sahibi.Yüreğime hıçkırıklarıyla kahır taşıyan. Ve isyan berkiten gözyaşlarıyla yüreğinde. Aydınlığın kendisi, mektebin ve meşrebin kendisi, sıranın ve kalemin, defterin ve kitabın, oyunun ve imtihanın ve kendisi hayatın Asi Kız.Çiğ yeşili gözlerinde uçurtmanı vurmak istiyorlar Asi Kız. Ekranlardan izliyorum. Yıldızını söndürmek, düşlerine kabus olmak istiyorlar.Gözyaşlarından biri de yüreğime düşüyor ansızın.
Bir dağ çiçeği gibi ürkek, bir menekşe kadar masum ve temiz duyguların sembolü, bir ayrılık türküsü oluyor, bir ananın kaybedilen onura yaktığı ağıt gözyaşın.Öylece duruyorsun. Tarihin ortasında, evrenin ortasında, dünyanın karşısında, yığınların ve kategorize edilmiş bir elin parmakları gibi insanların ortasında ve namussuzların!Ağzım bozulmuş bir kere Asi Kız. Kitaptan yerini bulmuşum bir kez. Pimi çekilmiş yüreğimin, devam et!Ufka bakan, yüreğimi yakan bir tren çığlığı gibi, boşluğun ve karanlığın üstüne üstüne giden, bir özgürlük anıtı gibi duran tarihin ortasında, boş meydanların Asi Kızı. Seni tarih kaydediyor, tarih sensin.Diyorsun ki “okumak istiyorum”. “OKUMAK!” Başka ne yapıyorsun ki..!
